توسعه سریع برنامه کاربردی(RAD) اکنون به عنوان اصطلاحی عام برای یک نوع فرایند توسعه که توسط جیمز مارتین در اوایل دهه 1990 معرفی شد، در نظر گرفته می شود. این مدل اساساً مدل فرایند نرم افزار به خوبی تعریف شده است که بر روی توسعه تکراری و ساخت مجموعه ای از نمونه های اولیه متمرکز است به طوری که امروزه به عنوان مخفف تعدادی از رهیافت های سبک وزنی( این رهیافت ها زبان های نسل چهارم و چارچوب هایی همانند چارچوب های برنامه کاربردی وب را استفاده می کنند) که قابلیت دسترسی نرم افزار اجرای را شتاب می دهند، مورد استفاده قرار می گیرد. این چارچوب ها و رهیافت های سطح بالا بر روی سرعت استقرار و بازخوردها تاکید بیشتری نسبت به کارایی و قابلیت مقیاس پذیری دارند. از دیدگاه نیازمندی های نرم افزار اگر بتوانیم نیازمندی ها را قبل از اینکه تغییر کنند به سرعت پیاده سازی کنیم امکان موفقیت بیشتری خواهیم داشت. در صورتی که نیازمندی ها را اشتباه پیاده سازی کنید، ابزارها به اندازه کافی آسان و سبک وزن هستند که بتوانید دوباره آن ها را سریع تر از روش های کشف نیازمندی های سنتی و کاغذی بسازید. در حقیقت، این تصور نوید دهنده ظهور روش ها است. این مدل در شکل ذیل نشان داده شده است.
(مدل توسعه سریع برنامه کاربردی)