برای این که سازمان های بزرگ تر از مزایای توسعه ناب و چابک بهره مند شوند- یا کسب و کارهای کوچک تر که سیستم های بسیار پیچیده ای می سازند- SAFe مدل نیازمندیهای مقیاس پذیری را ارائه می دهد که روش بیان کردن رفتارهای سیستم را نشان می دهد: اپیک ها، قابلیت ها، ویژگی ها، داستان ها، نیازمندی های غیر کارکردی (NFRs) و موارد بیشتر. همان گونه که شکل ذیل نمایش می دهد، هر یک از این قلم های کاری با روش های متفاوتی بیان می شوند.
برای مثال، ویژگی توسط یک عبارت، فرضیه منفعت (benefit hypothesis) و معیار پذیرش توصیف می شود؛ یک داستان توسط گزاره صدای کاربر و معیار پذیرش تشریح می شود.
این دستاوردها عمدتا مشخصات سیستم و نیازمندی های سنتی را با الگوهای جدید مبتنی بر توسعه ناب-چابک جایگزین می کنند. این مثال ها همچنان قصد دارند تیم ها را کمک کنند تا از تمرکز زود هنگام بر روی راه حل و انتخاب نیازمندی ها و طراحی دقیق در آغاز فرایند یادگیری اجتناب کنند.
همچنین، الگوها و رابطه هایی برای خصیصه ها، رهنمودهای پذیرش و آزمون در راستای پشتیبانی از نیازمندی های غیرکارکردی که بر روی سیستم های بسیار مهم دنیا تحمیل می شوند در نظر گرفته شده است.
در کل، این یک مدل جامعی است، همان گونه که شکل بالا نشان می دهد.
بسیاری از متخصصان فقط به بخشی از این قلم ها نیاز دارند. برای مثال، تیم های چابک عمدتا داستان های کاربر، آزمون های پذیرش داستان و نیازمندی های غیرکارکردی (NFRs) را استفاده می کنند. با این وجود، هر جزء برای تامین کردن مقدار درستی از عبارت رفتار و آزمون در سطوح مختلف SAFe طراحی شده است..
پیچیدگی مدل به این دلیل است که توسعه سیستم ها و نرم افزارهای مدرن در مقیاس دشوار است، حتی با روش های چابک. اگر یک جزء مورد نیاز نیست، پس نیاز نیست استفاده شود. با وجود این، تیم ها و برنامه هایی که در حال ساخت راه حل های سازمانی در سطح جهانی با بالاترین کیفیت ممکن هستند احتمالا می توانند اکثر این اجزاء را استفاده کنند.